Արմինֆո. Այսօր Հայաստանում քաղաքացիների շուրջ 42% - ը աղքատ է։ Այդ մասին նոյեմբերի 29-ին մամուլի ասուլիսի ժամանակ հայտարարել է "Այլընտրանք" հետազոտական կենտրոնի ղեկավար Թաթուլ Մանասերյանը։
Նա նշել է, որ այս ցուցանիշի հակառեկորդը պատկանում է Շիրակի մարզին, որին բաժին է ընկնում աղքատների 60 տոկոսը։ Ընդհանուր առմամբ, ինչպես նշել է տնտեսագետը, երկրի գրեթե յուրաքանչյուր երկրորդ քաղաքացին դասվում է աղքատների շարքին։ Մինչդեռ, շարունակել է Մանասերյանը, երկրի պետբյուջեի նախագծում այդ մասին գրեթե ոչինչ չկա, ինչպես նաեւ չկան կետեր, որոնք ուղղված են գործազրկության մակարդակի կրճատմանը, որոնք ուղղված են մրցակցային մարդկային կապիտալի ստեղծմանը։ Ավելին, ՀՀ 2023 թվականի պետական բյուջեի նախագծով նախատեսված կրթության ոլորտի հատկացումները գրեթե վեց անգամ զիջում են Ոստիկանության կարիքների համար հատկացումներին ։ Երիտասարդները նախընտրում են սովորել և աշխատել արտերկրում, բնակչության արտահոսքը, իր հերթին, հանգեցնում է հասարակության ծերացման:
Տնտեսագետը հավելել է, որ Հայաստանը երկու անգամ ավելի շատ ապրանք է ներմուծում, քան արտահանում է։ Մինչդեռ, դրամի արժեվորումը ցավագին հարվածում է արտահանողներին։ Էժան ազգային արժույթի դեպքում գները շատ ավելի ընդունելի կլինեին, իսկ երկիրը գնաճի լուրջ մակարդակի չէր բախվի։ Փաստորեն, քաղաքացին, ստանալով նույն աշխատավարձը, այլևս չի կարող ձեռք բերել այն նույն ապրանքներն ու ծառայությունները, որոնք ձեռք է բերել նախկինում։ Արդյունքում՝ եկամուտները նվազում են, իսկ աղքատությունն աճում է։ Այս փաստը, ըստ տնտեսագետի, հայ իրականության պարադոքսներից մեկն է։ Միեւնույն ժամանակ, Մանասերյանը շարունակել է, որ ուժեղ դրամը թույլ է տալիս առանց խնդիրների սպասարկել արտաքին պարտքը։ "Նախկինում նույնպես նմանատիպ քաղաքականություն էր իրականացվում, ինչը թույլ էր տալիս նվազեցնել արտաքին պարտքի ծավալները։ Բայց երկիրն ունեցել է երկու ցնցում՝ 2009 և 2014 թվականների ճգնաժամերը", - նշել է տնտեսագետը։
Պատասխանելով ԱրմԻնֆո-ի այն հարցին, թե կառավարությունը բյուջեում ամրագրված կապիտալ ծախսերը քրոնիկ կերպով թերակատարել է, Մանասերյանը համաձայնել է, որ նման կերպ փորձ է արվում զսպել գնաճային գործընթացները։ Բայց, ըստ նրա, կա ևս մեկ խնդիր, որը կապված է առկա միջոցների ծախսային ուղղությունների հետ։ Չէ որ կապիտալ ծախսերը հնարավորություն են ստեղծում երկրի զարգացման համար լավ հիմք ստեղծելու ոչ միայն հաջորդ տարվա, այլեւ ապագայի համար ։ «Արդյո՞ք մենք համբերություն ունենք այսօր ներդրումներ կատարել հանուն ապագայի, 10-20 տարի հետո: Ղազախստանը, օրինակ, կապիտալ ծախսեր կատարելով, կարողացավ ապահովել ողջ երկրի համաչափ զարգացումը", - ընդգծել է տնտեսագետը, նշելով, որ կապիտալ ծախսերի թերակատարումը խոսում է պրոֆեսիոնալիզմի պակասի մասին։