Արմինֆո. «Ինստիտուտներ կան, իսկ լիազորություններ՝ ոչ»՝ նման լուրջ «կարգախոսով» է սկսվել այսօր Մոսկվայում մեկնարկած «Եվրասիական ինտեգրում» միջազգային խորհրդաժողովում քննարկումը:
Ինչպես նշել է Եվրասիական տնտեսական հանձնաժողովի նախագահ Տիգրան Սարգսյանը, ժամանակն է վերաիմաստավորել, թե որտեղ է գտնվում ինտեգրման գործընթացը և ուր է այն ընթանում: Նա ընդգծել է, որ գլոբալ առումով ինտեգրումը բնական տարածություն է մեր քաղաքացիների ու բիզնեսի համար: Իսկ դա նշանակում է, որ հարկավոր է վերացնել նպաստավոր պայմաններ ստեղծելու համար արգելքները: Այդ պատճառով դրանք ապահովելու համար այսօր բարձրանում է ինտեգրացիոն ընթացքի տեմպերն ակտիվացնելու անհրաժեշտության հարցը՝ առաջին հերթին ինստիտուցիոնալ բարեփոխումների միջոցով:
Սարգսյանի խոսքով, ինտեգրման տեմպերի ակտիվացման համար ԵԱՏՄ երկրներն ստեղծել են անդրազգային մարմին /ԵՏՀ-Խմբ./, որը պետք է արտացոլի բոլորի շահերը: Սահմանվել են պարամետրերը՝ ծառայությունների, ապրանքների, աշխատուժի, կապիտալի ընդհանուր շուկաներ: Այսինքն՝ խոսքը վերաբերում է միասնական սակագներին, տեխնիկական կանոնակարգերին, ֆիտոսանիտարական նորմերին և այլն: Այդ ամենը ստեղծվում է, բայց, ինչպես նշել է Սարգսյանը, իրավակիրառական պրակտիկայում կան բազմաթիվ խնդիրներ, լուրջ խոչընդոտներ են ստեղծվում ազգային կառավարությունների կողմից, որոնք իրենց շահերը և շահերի բախումները ունեն: «Ընդհանուր շահերը երկրորդ պլան են մղվում, իսկ ազգային կառավարություններն իրենց նպատակներ են դնում, ըստ որում՝ հաճախ կարճաժամկետ»,.- ընդգծել է նա՝ նշելով, որ Եվրասիական հանձնաժողովը նման դեպքերում անզոր է, կամ որևէ լիազորություն չունի: Այն կարող է դիտարկել իրավիճակը և առաջարկություններ անել, սակայն ստիպել ազգային մարմիններին հետևել ԵԱՏՄ որոշումներին ու կանոններին, հնարավոր չէ: Ինչպես հայտնել է Սարգսյանը, այդ դեպքում մնում է միայն օգտագործել դատական ատյանները: Այս առումով անհրաժեշտ է ընդլայնել ԵՏՀ լիազորությունները, ինչը կմեծացնի ինտեգրացիոն գործընթացների տեմպերը և միաժամանակ հանձնաժողովի պատասխանատվության աստիճանը՝ Եվրամիության աշխատանքի օրինակով: Եվրասիական հանձնաժողովի ղեկավարին աջակցել է նաև Եվրասիական զարգացման բանկի ղեկավար Դմիտրի Պանկինը: Նրա խոսքով, ԵԱՏՄ երկրների քաղաքականության անհամաձայնությունը հասնում է ռազմավարական ենթակառուցվածքային նախագծերի մակարդակին: Դրա օրինակն ավտոմոբիլային և երկաթուղային տրանսպորտային ուղիներն են, որոնց մի մասն անդրսահմանային համակցված չեն: Հակառակ դեպքում ԵԱԶԲ-ն կարող էր ավելի ակտիվ մասնակցություն ունենալ անդրսահմանային խոշոր ներդրումային ենթակառուցվածքային նախագծերի իրականացմանը: